Powołanie kapłańskie jest darem Boga. Stąd jego przyjęcie zawsze konfrontuje się wolnością człowieka. Gdy ten jednak pozwoli się poprowadzić Chrystusowi, wówczas Pan prowadzi do podjęcia konkretnych zadań we wspólnocie Kościoła. Wszystko to staje się udziałem pięciu diakonów diecezji pelplińskiej, którzy przyjęli 20 maja br. święcenia prezbiteratu i tym samym rozpoczynają swoją posługę kapłańską.
Chrystus wciąż powołuje
Dar i tajemnica – tak powołanie do kapłaństwa rozumiał i określał św. Jan Paweł II. Istotnie każde powołanie jest czymś wielkim, co człowiek otrzymuje, by rozeznać i przyjąć, a nie bierze tego sam. W Ewangelii św. Marka czytamy: „Potem wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego” (Mk 3, 13). Tym, który zaprasza do szczególnej bliskości i współpracy w kapłaństwie jest sam Jezus Chrystus. Jego wybór często jest zaskakujący, gdyż wymyka się ludzkiemu rozumieniu i bynajmniej nie opiera się na kalkulacji.
Ku zdziwieniu wszystkich Jezus powołał celnika Mateusza – pogardzanego przez ówczesną społeczność Izraela – by stał się Jego uczniem (por. Łk, 5, 27-32). Współcześnie dalej ku zdziwieniu wielu Jezus powołuje uczniów i czyni to niejako w opozycji do świata, który dokłada wszelkich starań, by skupić człowieka na samym sobie i w centrum wszelkich dążeń postawić jego własne potrzeby. Tymczasem Benedykt XVI przypominał: „Ten, kto nie potrafi dać trochę siebie, zawsze daje zbyt mało”. Przyjęcie zaproszenia Jezusa do kapłaństwa zawsze stanowi decyzję polegającą na daniu całego siebie, by być blisko Pana i Jego spraw. Gotowość do poświęcenia swojego życia bierze się z usłyszenia i przyjęcia ciągle na nowo rozbrzmiewających słów Chrystusa: „Pójdź za Mną”.
Pięciu nowych prezbiterów
Diecezja pelplińska od 20 maja może cieszyć się kolejnymi pięcioma mężczyznami, którzy byli gotowi pozytywnie odpowiedzieć na Jezusowe zaproszenie, a teraz przez włożenie rąk bpa Ryszarda Kasyny w Bazylice Katedralnej w Pelplinie stanął się kapłanami. Dla tych pięciu osób przez przyjęcie sakramentu święceń kapłańskich rozpocznie się posługa we wspólnocie Kościoła. Wyraża to przecież sama modlitwa święceń odmawiana przez biskupa nad kandydatami do stanu prezbiteratu: „Niech będą godnymi współpracownikami biskupów, aby przez ich przepowiadanie i dzięki łasce Ducha Świętego słowa Ewangelii przyniosły obfity owoc w ludzkich sercach i dotarły aż na krańce ziemi”.
W tym roku sakrament święceń w stopniu prezbiteratu przyjęli: ks. Filip Michalski pochodzący z parafii pw. Bożego Ciała w Tucholi – dwudzieste drugie powołanie po wojnie; ks. Krystian Rink pochodzący z parafii pw. Wszystkich Świętych w Skórczu – dwunaste powołanie po wojnie; ks. Marcin Sarnowski pochodzący z parafii pw. Św. Wojciecha w Rozłazinie – trzecie powołanie po wojnie; ks. Paweł Wiecki pochodzący z parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Nowej Cerkwii k. Pelplina – dziewiąte powołanie po wojnie; ks. Emil Zieńko pochodzący z parafii pw. Matki Bożej Saletyńskiej w Trzciance – pierwsze powołanie od utworzenia parafii. Przyjęciem sakramentu święceń wszyscy wieńczą formację podstawową, którą przez ostatnie sześć lat odbywali w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie.
Seminarium – czas i miejsce
Papież Franciszek powiedział kiedyś do włoskich seminarzystów: „Seminarium stanowi dla nas czas na odkrywanie prawdy o samych sobie”. Dlatego każdy młody mężczyzna przekraczający próg seminarium duchownego wchodzi w takie miejsce i zarazem taki czas, gdzie przyjdzie mu mierzyć się ze swoimi słabościami, badać własne motywacje, rozeznawać czy rzeczywiście Pan powołuje go do kapłaństwa i wreszcie budzić w sobie pragnienie oraz zapał do bycia blisko Jezusa i pociągania innych do takiej bliskości.
Nie inaczej rzecz jasna było w przypadku tegorocznych księży neoprezbiterów. Swoją formację rozpoczęli w 2017 roku, tworząc wówczas kurs składający się z sześciu kleryków. W kolejnych latach zajmowali się studiowaniem filozofii i teologii – co zwieńczone zostało obroną pracy magisterskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu – uczestniczyli w wielu wydarzeniach duszpasterskich i dbali o rozwój duchowy. W tym okresie miały również miejsce ważne wydarzenia stopniowo przygotowujące ich do dnia święceń. Chodzi o obłóczyny (przyjęcie stroju duchownego), posługi lektoratu i akolitatu, obrzęd Admissio, gdy wyrazili gotowość do służby Chrystusowi i wreszcie święcenia w stopniu diakonatu, które przyjęli 26 czerwca 2022 roku z rąk bpa Arkadiusz Okroja w pelplińskiej katedrze. Odtąd pełnili także posługę diakońską w różnych parafiach diecezji, a konkretnie w Chojnicach, Tczewie, Kościerzynie, Sierakowicach, Smętowie Granicznym i Starogardzie Gdańskim.
Początek nowej drogi
Święcenia kapłańskie z jednej strony stanowią zwieńczenie etapu formacji w seminarium, choć z drugiej strony są przede wszystkim początkiem zupełnie nowej posługi. Tym razem jako prezbiterzy – bezpośredni współpracownicy biskupa – którzy przez m.in. głoszone słowo Boże i udzielane sakramenty przybliżają ludziom miłość Boga. Oni sami wezwani do tego by być uczniami Jezusa i towarzyszyć Jemu, są teraz posyłani jak niegdyś apostołowie, by również innych zachwycać osobą Chrystusa. „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 19-20).
Każdy kapłan bardzo potrzebuje modlitwy ze strony tych, do których jest posyłany. Właśnie to duchowe wsparcie jest ogromną pomocą w pełnieniu posługi kapłańskiej. Niech więc nadchodzące dni będą okazją do szczególnej modlitwy w intencji nowowyświęconych kapłanów naszej diecezji, by jak najlepiej wypełniali swoje powołanie i zawsze byli jemu wierni.
ks. Krystian Rink
