Św. Jana Chrzciciela – ipsa die

• Sobota godz. 18:00 – 19:00

Przeszłość Białogardy stanowi nierozwikłaną zagadkę. Niektórzy historycy w relacjach Galla Anonima i Wincentego Kadłubka odnajdują słowiński gród Racibora II, najmłodszego syna księcia pomorskiego Świętopełka. Badania archeologiczne potwierdziły w Białogardzie największe na Pomorzu założenie grodowe, przekraczające rozmiarami gród gdański. Krzewienie chrześcijaństwa na Pomorzu nie przebiegało bezkonfliktowo. Przywódcy słowiańscy odmawiali trybutu na rzecz władców Polski, którzy wprowadzając chrześcijaństwo wymuszali posłuszeństwo polityczne. Kronikarze wspominają, że łupem Bolesława Krzywoustego padło miasto ludne i bogate. Od 1178 roku grodem w Białogardzie rządził Mestwin I, który około 1207 roku objął rządy na Pomorzu wschodnim. Zatem korzenie parafii w Białogardzie należy odnieść do drugiej połowy XII lub najpóźniej początków XIII wieku. W kasztelanii potwierdzonej w 1286 roku był kościół diecezjalny. W czasach krzyżackich, przeniesiono ośrodek władzy do lokowanego w 1341 roku Lęborka, a Białogarda zepchnięta do roli wsi. utraciła na zawsze prestiż. W 1325 roku parafia w Białogardzie wymieniona jest w spisie świętopietrza, w 1357 roku odnotowano z imienia proboszcza białogardzkiego, któremu podlegał rozległy teren i kościół filialny w Łebieniu. W 1668 roku w protokole wizytacyjnym zapisano we wsi 30 katolików pozostających bez kapłana; kościołem pw. Marka od 1541 roku władali luteranie, potem w 1644 roku świątynię odzyskali katolicy. W 1784 roku historyk Ludwik Wilhelm Brunggeman wspomniał o istnieniu w Białogardzie romańskiego kościoła, chociaż w 1716 roku wzniesiono nowy kościół, który w 1770 roku chylił się już ku upadkowi. We wsi w 1740 roku zabito katolickiego proboszcza, a z posługą Eucharystyczną co trzy tygodnie przybywał kapłan z Lęborka. W 1772 roku odnotowano przynależność kościoła w Białogardzie do parafii lęborskiej. W 1845 roku katolicki kościół nosił wezwanie Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. Tradycja podaje, że na fundamentach romańskiej świątyni w 1890 roku ewangelicy wznieśli neogotycki kościół; wcześniej gromadzili się w wybudowanej w 1782 roku szkole. W 1945 roku świątynię poświęconą p.w. Jana Chrzciciela przejęli katolicy. Biskup gorzowski w 1947 roku na reerygowanej parafii osadził Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, w posługę wnoszących charyzmat swojego założyciela Eugeniusza de Mazenod.

Gęś, Krępa Kaszubska, Skarszewo

• ks. Paweł Sobik OMI (1951-1952)
• ks. Mieczysław Niepiekło OMI (1952-1962)
• ks. Mieczysław Ptaszek OMI (1962-1966)
• ks. Stanisław Cyganiak OMI (1966-1974)
• ks. Jan Włodarczyk OMI (1974-1977)
• ks. Józef Majewski OMI (1977-1979)
• ks. Ferdynand Nejranowski (1979-2002)
• ks. Mieczysław Bladowski (2002-2006)