Św. Anny – niedziela po 26 lipca

• sobota 8.00 - 9.00

Wieś Grabowo wymieniona jest w dokumencie Mściwoja II z 1284 r. jako należąca do krainy Pirsna. Od Krzyżaków otrzymała prawo chełmińskie, za polskich czasów była własnością szlachecką. W początkach XVII wieku należała do Macieja Knibawskiego. Posiadał on również inne okoliczne wsie, jak np. Kłobuczyno czy Rekownicę. Tutejsze okolice zostały przez wojnę trzynastoletnią bardzo zdewastowane, do tego stopnia, że całe wsie zniknęły z mapy.  Dlatego wspomniany szlachcic, Pan Knibawski, sprowadził na pocz. XVII w. kolonistów z Pomorza Koszalińskiego. Wraz z nimi przybył jednak pastor ewangelicki, który w granicach miejscowości Kłobuczyno zbudował drewniany, ewangelicki kościół. W odpowiedzi na to w Grabowie powstała kaplica poświęcona św. Annie, zbudowana przez Kartuzów w 1631 r. (data widnieje po obu bokach portalu przy południowym wejściu do kruchty) z palonych i ręcznie wyrabianych cegieł.

Kartuzi weszli w posiadanie Grabowa, Grabówka i trzech innych osad drogą zamiany za wsie Osłonino i Błędzikowo w powiecie puckim. Przejęcie nastąpiło 22 X 1620 r. na podstawie aktu wystawionego miesiąc wcześniej przez sąd w Człuchowie.

Jak powiedziano, początek współczesnemu kościołowi dała budowa kaplicy Św. Anny, ufundowanej w 1631 r. Kościołem parafialnym kaplica stała się dopiero w 1701 r. za zezwoleniem biskupa S. Szembeka. Wyposażenie kościoła pochodzące z czasów fundacji składało się z trzech późnorenesansowych ołtarzy, zapewne dzieła mnichów kartuskich. W głównym ołtarzu umieszczono obraz powstały w szkole Hermanna Hana, malarza gdańskiego.

Wiek XVIII to złoty okres dla Grabowa. Kartuzi podjęli intensywną działalność na terenie nabytych majętności. Wznieśli tu rozmaite obiekty gospodarcze,  założyli wielką owczarnię i hodowlę bydła. Dzięki Kartuzom funkcjonował tu największy rynek, folwark, gorzelnia, duży murowany browar, dwie karczmy, młyn,  a okoliczne karczmy, jak w Szymbarku, Gołubiu czy Grabówku,  były zobowiązane zaopatrywać się w St. Grabowie.  Do majątku grabowskiego należały również dwie huty szkła. Kartuzi byli również właścicielami Jeziora Grabowskiego i jeziora Psinko. Niestety, folwark nie przetrwał zawirowań historii: został zniszczony przez Szwedów. W  1772 roku dobra pokartuskie przejęły władze pruskie i nastąpiła intensywna kolonizacja niemiecka. 

Przed II Wojną Światową w pobliskim parku znajdował się piękny dwór, parafia zaś obejmowała ogromny obszar, przy czym na tym terenie  50 procent mieszkańców było ewangelikami.

Obecnie kościół jest budowlą murowaną, orientowaną, zamkniętą trójbocznym prezbiterium z wieżą nad głównym wejściem. W 1952 r. został rozbudowany o boczne nawy. Zachowało się oryginalne, późnorenesansowe i barokowe wyposażenie: ołtarz główny z obrazem Świętej Rodziny (warsztat Hermana Hana), rzeźba ukrzyżowania (XVIII w.), kurdybanowe antepedium. W świątyni wstawiono, nowe, lecz stylizowane na barokowe ławki oraz wykonano szereg innych prac i remontów przywracających świetność przestrzeni.

Grabowska Huta, Grabówko, Jasiowa Huta, Kłobuczyno, Piotrowo, Połęczyno, Szpon, Sztofrowa Huta

• ks. Hieronim Grzenia (1945-1967)
• ks. Alfons Grzenia (1967-2004)